Tik tak....voor je het weet is het 30 April!
Het gaat nu snel en voor dat je het weet is het 30 April en staat mijn boek in de verkoop. Ik kan het nog steeds niet geloven! De vorige keer heb ik de flaptekst al op het blog gezet, en deze keer doe ik een stukje uit het boek. Veel plezier!
.....Het is niet anders.....
Ondertussen zijn we bij het ziekenhuis aangekomen en ik begin toch flink nerveus te worden. Van de zenuwen maken we stomme grapjes en giechelen Laura en ik om onze eigen domme opmerkingen. Misschien misplaatst op dit moment maar het is eigenlijk wat we ons hele leven al hebben gedaan; als we bang of nerveus waren dan probeerden wij de humor ervan in te zien.
Bij de receptie worden we aangehouden. Er mogen maar twee personen op bezoek.
Johan zegt tegen de receptionist: ‘Het is terminaal, laatste dagen.’
En terstond mogen wij er langs.
‘Sterkte,’ roept de portier ons na.
Het valt mij op dat niemand hier een mondkapje draagt en op de antiseptische gel bij de ingang na, zijn er verder maar weinig tekenen dat je in een ziekenhuis loopt in coronatijd. Niemand van het personeel draagt een mondkapje, niks. Mijn mondkapje is ook snel in mijn jaszak verdwenen, stom eigenlijk maar zo zit een mens nu eenmaal in elkaar.
Kamer H18 op de vierde etage ligt aan het eind van een doolhof van gangetjes. Ineens staan we dan voor de kamer en loop ik met lood in mijn schoenen naar binnen. Daar ligt ze, wit, grijs, broodmager gezicht net boven de ziekenhuis deken uit. Een ziek hoopje mens. Ze krijgt zuurstof via een slang in haar neus wat haar nog breekbaarder doet lijken. Rob zit naast het bed met een opgezwollen en rood gezicht van het vele huilen. Hij zet snel stoelen neer zodat we naast mama kunnen zitten. Er staan mooie bloemen, en ik ben blij dat iemand daaraan heeft gedacht.
Ik probeer zo luchtig mogelijk te doen om niet gelijk in snikken uit te barsten. ‘Hoi ma, wat erg dit.’
‘Bedankt, lief dat je bent gekomen…’ Mama haar stem klinkt zwak en gebroken.
Leunend over het bed geef ik haar een vluchtig kusje op haar wang.
Rob omhelst mij, we vergeten weer even de corona.
Pablo gaat naar het bed en geeft ook een vluchtig kusje op de wang van mama. ‘Wat erg oma,’ zegt hij zachtjes.
Mama fluistert terug: ‘Ja lieverd, het is niet anders, vervelend.’
Laura gaat ook naast mama zitten en vraagt snel of ze al wat meer weten over wat er precies gaat gebeuren.
Mama lijkt moe, ze ziet er inderdaad niet goed uit, maar wat mij het meeste opvalt is dat ze er eigenlijk best kribbig of chagrijnig uitziet. Ik ken die uitdrukking op haar gezicht, en ik denk Laura ook. Wij kennen die uitdrukking maar al te goed, ze zit niet lekker in haar vel.
.....
