En ineens is het hele verhaal anders
Nog 12 nachtjes slapen en dan komt mijn boek op de markt. Dat is niet alleen spannend maar ook eng. Want alhoewel ik denk dat mijn verhaal best boeiend is, kan het best zijn dat anderen daar anders over denken. Het is in elk geval niet iets wat je dagelijks mee maakt!
Om de spanning erin te houden geef ik nog een stukje weg van wat er gaande is in mijn verhaal. Dit is eigenlijk het moment dat we ons ervan bewust worden dat de euthanasie van mijn moeder waarschijnlijk niet snel wordt uitgevoerd en er wordt zelfs gesproken over een andere mogelijkheid.
Het is niet anders...een afscheid vol leugens...
.......‘Ja, zie je,’ zegt Rob, ‘ze hadden al zoiets gezegd. Dat als ze het hier de euthanasie niet doen, dat ze dan mama gaan overplaatsen naar een hospice hier aan de overkant.’
‘Aan de overkant?’ vraagt Johan.
‘Ja,’ zegt Rob, ‘hier net over het bruggetje,’ en hij wijst met zijn vinger naar buiten.
Eerlijk gezegd zien we geen gebouw, maar we nemen aan dat het gebouw achter de bomen aan de overkant staat.
‘En wordt daar dan wel euthanasie gedaan?’
‘Nou nee, daar leggen ze Jos aan een morfinepomp en voeren de dosis beetje bij beetje op tot ze uiteindelijk inslaapt, maar het duurt waarschijnlijk wel wat langer.’ Een morfinepomp? Net zoals ze gedaan hebben bij oma? Het klinkt ons bekend in de oren. Dat is ook zo, net als bij oma. Wat een gedoe!
Dan zegt mama, ‘Alles gaat zo raar hier in het ziekenhuis. Je zegt dat je niet wilt worden behandeld en vraagt naar euthanasie en dan trekken ze alles eruit… infuus, alles!
Behalve het infuuskraantje dat nog in mijn bovenarm zit.’ Ze wijst naar haar linkerarm onder de mouw van haar pyjama. ‘Die zit er nog in want daar gaan ze de euthanasie door doen.’
Hoe bizar denk ik nog. Ik kan het kraantje niet zien door haar mouw, maar ik vind het maar een eng idee. Dan lig je daar, op je dood te wachten met een kraantje in je arm dat de connectie is met je dood…
Ineens voel ik mij opgelucht. God zij dank, ze hoeft nog niet dood en alles gaat niet zo snel als verwacht. In een opwelling uit ik deze gevoelens hardop. ‘Oef, ben eigenlijk best opgelucht,’ zeg ik, ‘je gaat nog niet dood.’
Mama kijkt me vernietigend aan: ‘Wat nou opgelucht Jennifer,’ zegt ze met een ijzige geïrriteerde stem. ‘Ik word er toch niet beter van? Ik heb helse pijnen!’ Het komt eruit als zweepslagen en mama is duidelijk beledigd.
Ik krimp ineen van schaamte. Mijn god, dat was best een egoïstische gedachte van mijzelf, natuurlijk heeft ze pijn en is ze er niet bij gebaat dat het langer gaat duren. Ik kan mijzelf wel voor mijn kop slaan dat ik zo dom was om hardop mijn gevoelens te uiten en ik besluit om mijn mond te houden.
......
