Waarom schreef ik dit boek?
Mensen vragen wat af als je verteld dat je een boek hebt geschreven. En natuurlijk is de vraag apart van "waar gaat het over?", ook "waarom schreef je dit?"
Eerlijk gezegd was het verhaal niet bedoeld voor publicatie. Het boek was eigenlijk meer in een opwelling geschreven. Ik was 5 dagen in Nederland geweest, 5 dagen waar ik door een psychische molen ben gehaald, ontzettend veel verdriet en frustratie heb gevoeld, en ineens dacht ik; ik wil dit niet vergeten.
Maar het niet vergeten was meer bedoeld in de trend van," als ik dit vergeet dan vergeef ik weer", en de maat was vol, ik wist dat ik niet meer wilde vergeven. Dat klinkt misschien heel bitter of zelfs wraakzuchtig, maar ik zie het zelf als een soort zelf-bescherming.
Dus op de terugweg van Amsterdam naar Malaga, liep ik rond op een verlaten Schiphol, amper winkeltjes open, en ineens was er dus wel een soort boekenkraampje open. En daar kocht ik een rood notitieboekje en een pen. Nog wachtende op het vliegtuig zat ik al te schrijven in de hal bij de slurf, en ook in het vliegtuig ben ik gedurende de 3 uur van de vlucht niet gestopt met notities maken van alles wat er was gebeurd.
Thuis, in de dagen daarna, ben ik driftig verder gegaan. En ineens was het rode boekje vol. Daarna heb ik het uitgewerkt op de computer en van het een kwam het ander....
Het gekke is, dat in alle keren dat ik het verhaal heb moeten doorlezen voor correcties enz. sta ik er elke keer weer versteld van dat ik zoveel kleine detalles heb beschreven. Dingen die ik dus inderdaad ondertussen allang zou hebben vergeten als het niet was dat ik het nu zwart op wit na kan lezen.
En het mooie is, dat het eigenlijk als een soort therapie heeft gewerkt. Natuurlijk, als ik het weer lees kan ik nog steeds heel verdrietig worden, of heel boos. Tussen de regels door kan ik mijn eigen wanhoop en frustratie voelen, maar toch, het is heel bevrijdend dat ik nu eindelijk dingen durf te vertellen die ik al 57 jaar heb verzwegen. En dat is heel bevrijdend. Het eindelijk inzien dat wij (de kinderen) niet fout waren maar degene die ons het zwijgen hebben opgelegd.
En omdat in de vijf dagen ons constant werd herhaald dat het nu eenmaal "niet anders was" heeft mijn boek deze titel.
Iedereen maakt fouten, maar niet toegeven dat je deze maakt of heb gemaakt is ook een keuze. Ik hoop echt dat er mensen zijn die steun vinden in mijn boek omdat ze zichzelf herkennen in bepaalde situaties. Hopen dat er mensen zijn die alsnog inzien dat ze ons pijn hebben gedaan is waarschijnlijk te veel gevraagd.
En inderdaad,
Het is niet anders...
